Βασίλης Σκουλάς - Πικραμένος αναχωρητής

Θα φύγω σε ψηλό βουνό, σε ριζιμιό λιθάρι,
να στήσω το κρεβάτι μου κοντά στη νερομάνα...
Ν' απλώσω εκεί την πίκρα μου,
να λυώσει όπως το χιόνι.

Μη με ρωτάς καλέ μου αϊτέ,
μη με 'ξετάζεις ήλιε μου!
Μην πιάνεσαι απ' τους ώμους μου
και με γυρίζεις άνεμε!

Φεγγαράκι μου, καλέ μου Αυγερινέ μου,
φέξε το ποροφάραγγο!
Φεγγαράκι μου, καλέ μου Αυγερινέ μου,
βοήθα ν' ανηφορήσω!
Ρίχτε στο δρόμο συννεφιά
να μη γυρίσω πίσω!

Φέρνω ζαλιά,
στις πλάτες μου τα χέρια των νεκρών!
Στη μια μεριά,έχω τα όνειρα,
στην άλλη τις ελπίδες!
Κι ανάμεσα στις δυο ζαλιές
το ματωμένο στέφανο!
Μη με ρωτάς καλέ μου αϊτέ,
μη με ξετάζεις ήλιε μου!
Μην πιάνεσαι απ' τους ώμους μου
και με γυρίζεις άνεμε!

Φεγγαράκι μου, καλέ μου Αυγερινέ μου,
φέξε το ποροφάραγγο!
Φεγγαράκι μου, καλέ μου Αυγερινέ μου,
βοήθα ν' ανηφορήσω!
Ρίχτε στο δρόμο συννεφιά
να μη γυρίσω πίσω!

.-.-.-.

στίχοι: Νικηφόρος Βρεττάκος (διασκευή)
μουσική: Παναγιώτης Κωνσταντακόπουλος
ερμηνεία: Βασίλης Σκουλάς
cd: "Στο ξέσπασμα του φεγγαριού" (2009)

Εδώ η πρώτη εκτέλεση από το δίσκο "Πικραμένος αναχωρητής" (1992)με τον Νικηφόρο Βρεττάκο να απαγγέλει το ποίημα στην εισαγωγή


"Πικραμένος αναχωρητής"

Θὰ φύγω σὲ ψηλὸ βουνό, σὲ ριζιμιὸ λιθάρι
νὰ στήσω τὸ κρεβάτι μου κοντὰ στὴ νερομάνα
τοῦ κόσμου ποὺ βροντοχτυποῦν οἱ χοντρὲς φλέβες τοῦ ἥλιου,
ν᾿ ἁπλώσω ἐκεῖ τὴν πίκρα μου, νὰ λυώσει ὅπως τὸ χιόνι.
Μὴν πιάνεσαι ἀπ᾿ τοὺς ὤμους μου καὶ στριφογυρίζεις
ἄνεμε!
φεγγαράκι μου!
Καλέ μου!
Αὐγερινέ μου!
Φέξε τὸ ποροφάραγκο! Βοήθα ν᾿ ἀνηφορήσω!
Φέρνω ζαλιὰ στὶς πλάτες μου τὰ χέρια τῶν νεκρῶν!
Στὴ μιὰ μεριὰ ἔχω τὰ ὄνειρα, στὴν ἄλλη τὶς ἐλπίδες!
Κι ἀνάμεσα στὶς δυὸ ζαλιὲς τὸ ματωμένο στέφανο!
Μὴ μὲ ρωτᾷς καλέ μου ἀϊτέ, μὴ μὲ ξετάζεις ἥλιέ μου!
Ρίχτε στὸ δρόμο συνεφιὰ νὰ μὴ γυρίσω πίσω!
Κυττάχτηκα μὲς στὸ νερό, ἔκατσα καὶ λογάριασα,
ζύγιασα τὸ καλὸ καὶ τὸ κακὸ τοῦ κόσμου. Κι ἀποφάσισα,
νὰ γίνω τὸ μικρότερο ἀδερφάκι τῶν πουλιῶν!

Νικηφόρος Βρεττάκος



Όταν πρωτοάκουσα το Βασίλη Σκουλά ΑΝΑΤΡΙΧΙΑΣΑ ΟΛΟΚΛΗΡΟΣ!!! Δεν του μίλησα! Ήρθε ο χρόνος και μου τον έφερε στο πιάνο μου δίπλα! Ο χρόνος μαζί με τον αξέχαστο φίλο μου τον Ερρίκο Θαλασσινό, αυτόν το σπουδαίο!!! Όταν του έπαιξα αυτό το τραγούδι, μου λέει ο Βασίλης: "Ω μωρέ, σηκώθηκε η τριχιά μου!!!" Είναι πολύ πολύ σπουδαίος και μοναδικός!!! Μα και οι λαουτιέρηδες σπουδαίοι! Δωρικοί!!!

Παναγιώτης Κωνσταντακόπουλος